Na początku XI wieku Gniezno było stolicą państwa pierwszych Piastów. Uchodziło również za jeden z najważniejszych ośrodków politycznych Europy Środkowo-Wschodniej. Wysiłki Mieszka I i Bolesława I Chrobrego sprawiły, że księstwo stało się jednym z ważniejszych graczy tej części Starego Kontynentu. Potwierdzeniem przyjęcia Państwa Gnieźnieńskiego do elitarnego klubu chrześcijańskich potęg było zorganizowanie w stolicy tzw. Zjazdu Gnieźnieńskiego.
Kto uczestniczył w Zjeździe Gnieźnieńskim?
Nawet najbardziej oporni uczniowie nie powinni mieć problemów z odpowiedzią na pytanie, w którym roku odbył się Zjazd Gnieźnieński. Data jego organizacji przypada bowiem na 1000 rok. Uroczystości były powiązane z przyjazdem do państwa piastowskiego cesarza rzymskiego Ottona III (taki tytuł nosili wówczas władcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego, które obejmowało tereny I Rzeszy Niemieckiej). Monarcha chciał odbyć pielgrzymkę do grobu św. Wojciecha, który był czeskim biskupem zabitym podczas wyprawy misyjnej na Prusy. Hierarchę pochowano w gnieźnieńskiej katedrze.
Znaczenie Zjazdu Gnieźnieńskiego dla Bolesława Chrobrego
Opisywany zjazd był niezwykle istotnym punktem w karierze politycznej syna Mieszka I. W czasie uroczystości, niemiecki cesarz wręczył Piastowi diadem i kopię włóczni św. Maurycego, co uznano za symboliczną koronację. Pomimo że oficjalną datą przyjęcia przez Chrobrego godności królewskiej jest 1025 rok, to wielu historyków nadal podnosi tezę, że to właśnie gest Ottona III należy interpretować jako właściwą koronację Bolesława. Tak czy inaczej, nawet jeśli potraktujemy tę scenę w sposób czysto symboliczny, to możemy z całą pewnością stwierdzić, że doszło do podkreślenia znaczenia państwa gnieźnieńskiego na arenie międzynarodowej.
Postanowienia Zjazdu Gnieźnieńskiego – plany Ottona III co do kształtu Europy
Dlaczego jednak kraj Bolesława I Chrobrego był tak istotny dla najpotężniejszego władcy ówczesnej Europy? Co prawda, źródła donoszą o wzajemnej sympatii monarchów, jednak nie możemy zapominać o aspektach politycznych. Otton III za cel postawił sobie odnowienie potęgi starożytnego cesarstwa rzymskiego. Chciał stworzyć tzw. państwo uniwersalistyczne, które miało składać się z kilku równoprawnych części:
- Galii (przede wszystkim tereny dzisiejszej Francji)
- Germanii
- Romy (inaczej: Italii)
- Słowiańszczyzny.
Jako że to właśnie Bolesław I Chrobry był jednym z pierwszych – a zarazem najpotężniejszych – ochrzczonych (w obrządku zachodnim) władców słowiańskich, pełnił niezwykle istotną rolę w planach niemieckiego władcy.